درشرایطی که نفس برانسان غالب است 

انسان اسیر شخصییت و هویت انفرادی خویش است .

دراین مرحله انسان خود را موجودی مستقل و جدا از تمام هستی تصور میکند.

به همین دلیل در یک وضعییت ناامنی وتنهائی و ترس قرار دارد از این رو آزادی

خود را به قدرتهائی قوی تر از خود میبازد و بدانها وابسته میشود 

تابا امنیتی کاذب ترس و تنهائی خود را فراموش کند .این خود باختگی

در او احساسی از خشم و عناد نسبت به خود و 

طرف مقابلش ایجاد میکند .و بدین ترتیب همیشه گرفتار دوگانگی های

درون و بیرون از خود است و آرامشی نخواهد داشت. 

اما بنا به منافع و مصالح شخصی اش تا فرصتی مناسب شرایط را تحمل میکند .

تا روزی که فرصتی دست دهد و خود را از سلطه قدرتی جدا و به قدرتی دیگر پناه ببرد به 

این امید که شرایط بهتری را حاصل کند. و بدین تر تیب پیوسته از دامی به دامی دیگر می افتد 

زیرا در این روابط همیشه تو -توئی و دیگری -دیگری و هیچ وقت هیچ کدام

به دیگری نزدیک نمی شوند زیرا هر دو موجودی نیازمندند

وعشقی بین آندو وجود ندارد بلکه منافع شخصی آنها را ظاهرا به هم پیوند زده است.

بلکه روزی فرا رسد و این جرقه به ذهن انسان زده شود که هیچ چیز بهتر از بندگی خدانیست.

در بندگی خدا او بی نیاز از ماست و ما نیازمند جمال و جلال نام او هستیم.

در بندگی خدا -همیشه خدا-خداست اما تو روز به روز به او نزدیکتر و نزدیکتر میشوی.

تا آنگاه که او آنچنان خود را به تو نشان میدهد و حضورش را به تو اثبات میکند 

که تو عاشقش میشوی. و چون عاشقش شدی خود را فراموش میکنی ومحو یادش میگردی از 

این رو در نفس و بودش خود فانی میگردی و از نور او تولدی دیگر میابی

آنچنانکه دیگر توئی وجود ندارد نه اینکه خدا شده ای 

بلکه صفات و اسماءالهی از طریق تو جلال و جمال می یابند و تو آیینه تمام نمای

نام او میشوی و این جاست که باز هم خدا-خداست اما تو دیگر تو نیستی بلکه 

خلیفه و نماینده او بر عرصه کائنات میباشی. 

واین مقام را نه به اراده و خواست خودت حاصل میکنی 

بلکه به خواست و مشیت او که در آغاز خلقت فرمود اراده کرده ام 

خلیفه و نماینده ای را بر زمین بگمارم.

و همه نامهای خویش را به او آموخت و از روح خود در او دمید.

و تو به اراده او به عنوان یگانه اراده بر حق هستی 

ایمان می آوری و اراده خود را به او واگذار میکنی 

و بنده و تسلیم او میگردی 

و او نیز به وعده خود عمل نموده همه استعدادهائی 

را که به تو بخشیده است از قوه به فعل در می آورد 

و از طریق تو اراده خویش را بر عر صه هستی اجرا مینماید. 

این است بندگی خدا و فیض عظیم خدا به انسان 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: